06.04.2016
Beste Vrienden,
Deze week breng ik door in het zonnige Turkije. Hier werd ik, als 'conditietrainer', vier jaar geleden toch wel boven het spreekwoordelijke doopvont gehouden.
In 2013 vond de eerste Turkse editie van de competitiestage van onze tennisclub plaats. Ik was op dat moment nog maar anderhalf jaar verantwoordelijk voor de fysieke training van de beloftevolle jeugdspelers van K. Stade Leuven T.C.. Het was echter de eerste keer dat ik ook aan hun ouders en andere volwassenen training gaf, het was de eerste keer dat ik training gaf aan groepen van 20 man, en dat gebeurde dan meteen 6 uur per dag en in omstandigheden die ik vooraf zeer moeilijk kon inschatten. Het was koffiedik kijken, want ik wist niet welke faciliteiten ik tot mijn beschikking zou hebben en hoe de mensen zouden reageren op mijn aanpak. Ik reisde pompaf terug naar België, maar de positieve ervaringen en de enthousiaste groepssfeer hadden me ook veel energie voor de toekomst gegeven. Ik zal de hoofdtrainer, Alex Horobeanu, eeuwig dankbaar zijn voor het vertrouwen dat hij me toen heeft gegeven.
Ondertussen zijn we vier jaar verder en heb ik honderden uren bijkomende trainerservaring, waardoor ik al een beetje relaxter voor de groepen sta en naar de tennisstage kan toeleven. De groep is er echter niet kleiner op geworden en de stage blijft voor vele deelnelmers een hoogtepunt in het jaar: ik vind het belangrijk dat ze zich ook tijdens de 'conditietrainingen' amuseren. Ik zou het mezelf héél gemakkelijk kunnen maken en mijn voorbereiding van het voorgaande jaar klakkeloos kunnen reproduceren. Maar ik verleg graag mijn grenzen, ik experimenteer graag; ik denk ook - zonder daarvan zeker te zijn - dat de deelnemers van een zeker verrassingseffect houden; en als zij zich amuseren, amuseert de trainer zich ook nog het meeste.
Ik ben als triatleet vaak genoeg op trainingsstage geweest. Ik begeef me ook nog vaak genoeg onder topatleten om te weten dat er vaak bikkelhard getraind wordt. In de huidige omstandigheden - 'tennis, Stade, Turkije' - heb ik over de jaren heen echter geleerd dat het fun-gehalte belangrijker is dan de doelgerichtheid van de conditietrainingen. Hier redeneer ik niet langer in termen van snelheid, wendbaarheid, explosiviteit en stabiliteit; hier redeneer ik in termen van variatie, animatie, organisatie en differentiatie. Onder het jaar ben ik trainer, op stage ben ik entertrainer.
Er wordt wel eens gezegd dat creativiteit als een spier is: je kan ze oefenen. Welnu, Turkije is steeds een stevige stimulus. In Turkije is er training te geven aan groepen van 20 tot 30 personen per keer, leeftijden van 6 tot 60 jaar door elkaar, en je kan geen hele container materiaal meesleuren. Met zon, zee en gras kom je echter al heel ver. De 'balloon stamp' en de 'wet 'n wild' zijn nu al legendarisch.
De trainers onder jullie hoop ik binnenkort op mijn clinics te mogen begroeten om hierover mijn ervaringen te delen, maar ook van gedachten te wisselen: er zijn immers 101 wegen die naar 'Turkije' leiden; mijn trainingen zijn ook lang niet altijd 'perfect' en het is waarschijnlijk nog minder mogelijk om voor alle atleten goed te doen.
Sportieve groeten en tot binnenkort !
Karel
Deze week breng ik door in het zonnige Turkije. Hier werd ik, als 'conditietrainer', vier jaar geleden toch wel boven het spreekwoordelijke doopvont gehouden.
In 2013 vond de eerste Turkse editie van de competitiestage van onze tennisclub plaats. Ik was op dat moment nog maar anderhalf jaar verantwoordelijk voor de fysieke training van de beloftevolle jeugdspelers van K. Stade Leuven T.C.. Het was echter de eerste keer dat ik ook aan hun ouders en andere volwassenen training gaf, het was de eerste keer dat ik training gaf aan groepen van 20 man, en dat gebeurde dan meteen 6 uur per dag en in omstandigheden die ik vooraf zeer moeilijk kon inschatten. Het was koffiedik kijken, want ik wist niet welke faciliteiten ik tot mijn beschikking zou hebben en hoe de mensen zouden reageren op mijn aanpak. Ik reisde pompaf terug naar België, maar de positieve ervaringen en de enthousiaste groepssfeer hadden me ook veel energie voor de toekomst gegeven. Ik zal de hoofdtrainer, Alex Horobeanu, eeuwig dankbaar zijn voor het vertrouwen dat hij me toen heeft gegeven.
Ondertussen zijn we vier jaar verder en heb ik honderden uren bijkomende trainerservaring, waardoor ik al een beetje relaxter voor de groepen sta en naar de tennisstage kan toeleven. De groep is er echter niet kleiner op geworden en de stage blijft voor vele deelnelmers een hoogtepunt in het jaar: ik vind het belangrijk dat ze zich ook tijdens de 'conditietrainingen' amuseren. Ik zou het mezelf héél gemakkelijk kunnen maken en mijn voorbereiding van het voorgaande jaar klakkeloos kunnen reproduceren. Maar ik verleg graag mijn grenzen, ik experimenteer graag; ik denk ook - zonder daarvan zeker te zijn - dat de deelnemers van een zeker verrassingseffect houden; en als zij zich amuseren, amuseert de trainer zich ook nog het meeste.
Ik ben als triatleet vaak genoeg op trainingsstage geweest. Ik begeef me ook nog vaak genoeg onder topatleten om te weten dat er vaak bikkelhard getraind wordt. In de huidige omstandigheden - 'tennis, Stade, Turkije' - heb ik over de jaren heen echter geleerd dat het fun-gehalte belangrijker is dan de doelgerichtheid van de conditietrainingen. Hier redeneer ik niet langer in termen van snelheid, wendbaarheid, explosiviteit en stabiliteit; hier redeneer ik in termen van variatie, animatie, organisatie en differentiatie. Onder het jaar ben ik trainer, op stage ben ik entertrainer.
Er wordt wel eens gezegd dat creativiteit als een spier is: je kan ze oefenen. Welnu, Turkije is steeds een stevige stimulus. In Turkije is er training te geven aan groepen van 20 tot 30 personen per keer, leeftijden van 6 tot 60 jaar door elkaar, en je kan geen hele container materiaal meesleuren. Met zon, zee en gras kom je echter al heel ver. De 'balloon stamp' en de 'wet 'n wild' zijn nu al legendarisch.
De trainers onder jullie hoop ik binnenkort op mijn clinics te mogen begroeten om hierover mijn ervaringen te delen, maar ook van gedachten te wisselen: er zijn immers 101 wegen die naar 'Turkije' leiden; mijn trainingen zijn ook lang niet altijd 'perfect' en het is waarschijnlijk nog minder mogelijk om voor alle atleten goed te doen.
Sportieve groeten en tot binnenkort !
Karel