13.04.2016
Beste Vrienden,
Het lijkt een banale vraag, maar er is méér aan gelegen dan op het eerste gezicht lijkt ! Méér zelfs, het is een actuele vraag. Er gaan alsmaar méér stemmen op om een beroepsvereniging van trainers op te richten. Anno 2016 kan iederéén zich immers uitgeven voor 'coach' of 'trainer'. Dat er dan ook charlatans ten tonele verschijnen die de branche méér kwaad dan goed doen, hoeft dan ook niet te verwonderen (lees o.a. het scherpzinnige stukje van mijn collega Bart van Fitter&Fitter). Voor de duidelijkheid: we spreken hier over de sportsector.
Wellicht - dat voelt ook jouw kleine teen al aan - is er een verschil tussen een 'coach' en een 'trainer'. Mijn ouders zijn, net als vele andere ouders, fantastische coaches voor mij: ik kan steeds op ze rekenen, ze hebben me geleerd op eigen benen te staan, ze hebben me veel kansen gegeven. Maar daarom kennen ze nog niks van sport. Een 'trainer' wordt verondersteld een zeker trainingsinzicht te hebben.
Het heeft er jammer genoeg alle schijn van dat we de kwaliteiten van een trainer ook niet kunnen afmeten aan zijn of haar trainerdiploma's. Zonder afbreuk te willen doen aan de VTS-trainersopleidingen, waarvoor ik trouwens al ruim 10 jaar les mag geven: als jij aan een beroemde trainer in België denkt (en ik ga bewust geen namen noemen om niemand te benadelen), is het 9 kansen op 10 iemand zonder een 'erkend' trainersdiploma (maar waarschijnlijk wel in het bezit van een universitaire graad). (Ik leef trouwens in de beste verstandhouding met de VTS, ik ben ze ook zeer erkentelijk voor verschillende kansen die ze me in die 10 jaar geboden hebben: ik heb mogen les geven in een gevangenis, ik heb een seminarie in Zuid-Afrika mogen geven, ik heb de eerste VTS-Plus-bijscholing mogen geven, ik was ook betrokken bij de recente herwerking van enkele trainersopleidingen. Ik ben er ook méér dan ooit van overtuigd dat deze opleidingen zinvol zijn voor een bepaald publiek. Dat wil dus wel niet zeggen dat we over alles dezelfde mening delen: ook daarover hebben we geen geheimen. Ik versta trouwens ook wel dat zij moeten roeien met de riemen die zij hebben.)
Waarschijnlijk zijn we het er ook allemaal over eens dat een trainer met veel trainingsinzicht niet per se 'een goede trainer' is. Integendeel, de praktijk lijkt zelfs uit te wijzen dat het vooral 'people skills' zijn die maken of een trainer door zijn atleten (en zelfs publiek) op handen gedragen wordt. Begaan zijn met je atleten als waren het je eigen kinderen, bijvoorbeeld door zelf eens contact op te nemen of hen op tijd zelf initiatief te laten nemen bij de keuze van trainingen of wedstrijden, is minstens zo belangrijk als een 'feilloos maar zielloos trainingsschema'. Ik hou daarom wel van de 'Ten things that great coaches do', van Allistair McCaw. Ironisch genoeg lijkt me dit wel juist een opsomming van eigenschappen waarop je bij een trainersexamen veeleer punten gaat verliezen dan gaat winnen.
Sportieve groeten & #TrainHardButSmart !
Karel
Het lijkt een banale vraag, maar er is méér aan gelegen dan op het eerste gezicht lijkt ! Méér zelfs, het is een actuele vraag. Er gaan alsmaar méér stemmen op om een beroepsvereniging van trainers op te richten. Anno 2016 kan iederéén zich immers uitgeven voor 'coach' of 'trainer'. Dat er dan ook charlatans ten tonele verschijnen die de branche méér kwaad dan goed doen, hoeft dan ook niet te verwonderen (lees o.a. het scherpzinnige stukje van mijn collega Bart van Fitter&Fitter). Voor de duidelijkheid: we spreken hier over de sportsector.
Wellicht - dat voelt ook jouw kleine teen al aan - is er een verschil tussen een 'coach' en een 'trainer'. Mijn ouders zijn, net als vele andere ouders, fantastische coaches voor mij: ik kan steeds op ze rekenen, ze hebben me geleerd op eigen benen te staan, ze hebben me veel kansen gegeven. Maar daarom kennen ze nog niks van sport. Een 'trainer' wordt verondersteld een zeker trainingsinzicht te hebben.
Het heeft er jammer genoeg alle schijn van dat we de kwaliteiten van een trainer ook niet kunnen afmeten aan zijn of haar trainerdiploma's. Zonder afbreuk te willen doen aan de VTS-trainersopleidingen, waarvoor ik trouwens al ruim 10 jaar les mag geven: als jij aan een beroemde trainer in België denkt (en ik ga bewust geen namen noemen om niemand te benadelen), is het 9 kansen op 10 iemand zonder een 'erkend' trainersdiploma (maar waarschijnlijk wel in het bezit van een universitaire graad). (Ik leef trouwens in de beste verstandhouding met de VTS, ik ben ze ook zeer erkentelijk voor verschillende kansen die ze me in die 10 jaar geboden hebben: ik heb mogen les geven in een gevangenis, ik heb een seminarie in Zuid-Afrika mogen geven, ik heb de eerste VTS-Plus-bijscholing mogen geven, ik was ook betrokken bij de recente herwerking van enkele trainersopleidingen. Ik ben er ook méér dan ooit van overtuigd dat deze opleidingen zinvol zijn voor een bepaald publiek. Dat wil dus wel niet zeggen dat we over alles dezelfde mening delen: ook daarover hebben we geen geheimen. Ik versta trouwens ook wel dat zij moeten roeien met de riemen die zij hebben.)
Waarschijnlijk zijn we het er ook allemaal over eens dat een trainer met veel trainingsinzicht niet per se 'een goede trainer' is. Integendeel, de praktijk lijkt zelfs uit te wijzen dat het vooral 'people skills' zijn die maken of een trainer door zijn atleten (en zelfs publiek) op handen gedragen wordt. Begaan zijn met je atleten als waren het je eigen kinderen, bijvoorbeeld door zelf eens contact op te nemen of hen op tijd zelf initiatief te laten nemen bij de keuze van trainingen of wedstrijden, is minstens zo belangrijk als een 'feilloos maar zielloos trainingsschema'. Ik hou daarom wel van de 'Ten things that great coaches do', van Allistair McCaw. Ironisch genoeg lijkt me dit wel juist een opsomming van eigenschappen waarop je bij een trainersexamen veeleer punten gaat verliezen dan gaat winnen.
Sportieve groeten & #TrainHardButSmart !
Karel