Beste Vrienden,
Nee, ik ben geen krantenlezer. Het enige van de krant dat nog tot mij komt gebeurt via Facebook of Twitter. Zo werd mijn aandacht vandaag toch nog getrokken door dit artikel: http://www.hln.be/hln/nl/9091/Time-out/article/detail/3051004/2017/01/10/Twee-getrainde-triatleten-kunnen-hun-ogen-niet-geloven-als-oude-landbouwer-hen-bergop-voorbijsnelt.dhtml. Er hoort een amateuristisch filmpje bij, met commentaar in – ik veronderstel – Spaans, waarvan ik geen iota versta, maar het spreekt boekdelen. In het kort komt het hierop neer: twee getrainde gasten van hoogstens een jaar of dertig worden op een Colombiaanse col voorbijgefietst door een man van 63 jaar op een stalen ros met bovendien nog eens een traptechniek die voor verbetering vatbaar is (hij trapt niet met zijn voor- maar met zijn middenvoeten).
Dit voorval raakt me, als trainer en inspanningsfysioloog met een zaakje, uitgerekend genaamd ‘Back To B.A.S.I.C.S.’, te zeer om niet in mijn pen te kruipen. Die Colombiaan kan dan misschien wel aan de drugs zitten (je weet nooit in die landen), hij wrijft toch wel eens goed onder onze neus hoe wij ons hier in het Westen als strontverwende salonatleten gedragen. Ik praat misschien zelfs even tegen mijn eigen ‘winkel’, maar there is no substitute for hard work. In sports, you don’t get what you wish for, you get what you work for. Vergeet alle ingewikkelde trainingstheorieën, vergeet vooral alle apps, toeters en bellen, maar train vooral. Het belangrijkste is DAT je het doet, niet HOE je het doet.
En hang a.u.b. niet de hypochonder uit. Zo snel ben je niet dood. Winners find a way, losers an excuse. Als je zoals deze kranige Colombiaan elke dag 100 km moet fietsen ‘om den brode’, waarover zitten wij dan in godsnaam nog te zagen? Akkoord, wij leven in België en hier moet je uit een ander vaatje tappen om te overleven.
Maar ik had vandaag nog iemand aan de lijn om een afspraak te maken voor een inspanningsproef. Hij had op internet, waarschijnlijk op één of ander forum, gelezen dat testresultaten niet meer relevant zouden zijn als je de test niet kon afleggen op je eigen fiets. Niet de eerste keer dat ik dat hoor. Ik wéét al langer dan gisteren dat die perceptie leeft onder de mensen. Perceptie IS inderdaad realiteit en de verpakking IS belangrijk. Maar ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat zo’n blogs niet worden geschreven door doctors in de inspanningsfysiologie. Fijnproevers weten ook dat de beste keukens zich niet laten afleiden uit de gevel, laat staan de locatie van het restaurant.
Een tweetal jaar geleden heb ik in deze optiek toch wel één van de strafste stoten uit mijn leven meegemaakt. Als gestudeerde mens weet ik maar al te goed dat ik niet alles weet. Dat onze ergometerfiets er minder blitz uitziet dan in de testcentra die de voorbije 5 jaar als paddestoelen uit de grond zijn geschoten, weet ik als geen ander. Maar dat er dan ene, die niet alleen nog nooit een fiets van dichtbij heeft gezien maar ook nog geen deuk in een pakje boter kan rijden, jou komt vertellen hoe je een test moet interpreteren, dat was een brug te ver. Ik heb in casu mijn centen nooit gezien, ik moest ze ook niet meer hebben. Ik heb de eer aan mezelf gehouden en wat ik ervan dacht heb ik hem nooit gezegd; ik ben er ook lange tijd niet goed van geweest en ik ventileer het hier pas voor het eerst. Writing is therapy.
De grote paradox van deze wereld is dat degenen die het eerste zijn om te oordelen, de waarheid al helemaal niet in pacht hebben. Laat je niet vangen…
Met sportieve groeten,
Karel
PS: inspirerende uitsmijter in hetzelfde genre: 'Kenyan high jump': https://www.youtube.com/watch?v=PBNOE9lYUO0 Enjoy !